घात. ghaat Marathi horror story part-4

पलीकडून कोणताच प्रतिसाद येत नव्हता... दोन तीन वेळ हैलो म्हणाला पन काहीच नाही .... शेवटी वैतागून call बंद केला आणि पुन्हा मोबाइल वर गेम चालु केली....
तोच पुन्हा मोबाइल ची रिंग झाली...  call घेत हैलो म्हणाला पण काहीच प्रतीसाद येत नव्हता... तो तसा मोबाइल कानाला लाउन अनिकेत शांतपने ऐकु लागला... समोरील व्यक्तिच्या श्वासाचा आवाज स्पष्ट ऐकु येत होता... अनिकेत ला प्रचंड राग आला समोरच्या व्यक्तिला चार शिव्या हासडत त्यान call cut केला आणि मोबाइल बाजुला ठेऊन त्याच्या कडे पहातच बेडवर आडवा झाला... थोडा वेळ एक निरव शांतता पसरली पन पुन्हा मोबाइल ची रिंग झाली... 

अनिकेत रागातच उठला आणि फोन उचलुन शिव्या हासडणार तोच समोरची व्यक्ति बोलु लागली...
" है......है ....हैलो..... म......म.......मला वाचव अनिकेत......"
आवाजात कमालीची भीती जाणवत होती, वेगाने धावत असल्या सारख त्या व्यक्तिच्या श्वासाची गती आणि धडधडणार काळीज, जणु एक भयाण मृत्यु त्याचा पाठलाग करतोय आणि पुर्ण पणे असहाय्य पने तो जीव वाचवण्यासाठी मदतीची भिक मागतोय...... अनिकेत खुपच घाबरला.... आवाज त्यान ओळखला होता, पन हे कस शक्य आहे....  भय आणि आश्चर्य दोन्ही अनिकेतच्या चेह-या वर स्पष्ट जाणवत होत... घरातुन बाहेर येत बोलु लागला....

" क,  कोण.....बोलतय...काय झालय तुम्हाला... "

तशी पलीकडील व्यक्ति बोलु लागली...
" अ......अनिकेत....मला नाही ओळखलस...अरे मी...तुझा मित्र........ उमेश......"

अनिकेत च्या अंगावर सर्रर्रर्रर्रर्र कन काटा उभा राहीला... त्याच्या तोंडातून शब्दच फुटेनासे झाले... तोच समोरील व्यक्ति जिवाच्या आकांताने ओरडली आणि कोणीतरी झुडपातून ओढत, फरपटत नेत असल्याचा आवाज होऊन फोन बंद झाला....
           अनिकेत ने मोबाइल समोर धरून call history मधे नंबर पाहीला पन तो नंबरच नव्हता... काही वेळापुर्वी आलेला फोन चा नंबर मोबाइल मधेच नव्हता... अनिकेतला काहीच सुचेनासे झाले... तो धावत घरात गेला...त्यान किशोर आणि दिपक या दोघा मीत्राना झालेली घटना सांगितली पन कोणिच विश्वास ठेवला नाही...
" दिपक खरच कोणीतरी आहे जे आपल्याला जिवंत नाही सोडणार... विश्वास ठेवा..."
पन कॉल कट झाला...

"हैलो... हैलो...." अनिकेतन मोबाईल पाहील पन दिपकन फोन कट केलेला

         या घटनेन अनिकेत मात्र खुप घाबरून गेला होता... आज तो घरी एकटाच होता... घरचे सर्व कार्यक्रमाला गेले होते....

        तो घाईघाईत आत आला, सर्व लाईट्स सुरू करत एक एक रूम पाहात आपल्या रुममधे आला, दरवाजा निट बंद करून तसाच आपल्या बेडवर आजुबाजूला पहात बसुन राहीला...पुन्हा मित्रांना फोन करून घरी येण्यास सांगु लागला... पन आज त्याचे सर्व मित्र आपापल्या कामात व्यस्त होते...
पावसाळ्याचे दिवस असल्याने दिवस असल्याने आकाश ढगानी व्यापल होत... आणि पावसाची रिपरिप सुरुच होती...मोबाइल बाजुला ठेऊन तो बेडवर आडवा झाला....एव्हाना रात्रिचे साडे बारा वाजुन गेले होते... अजुनही तो फोन मधील व्यक्तिच्या विचारातच गुरफटला होता... काही वेळातच त्याचा डोळा लागला..
" अनिकेत..."  किंचीतसा आवाज त्याच्या कानावर पडला तसे खाडकन डोळे उघडले... लाईट्स सुरूच होत्या...
" भास झाला की खरच कुणीतरी बोलवत,होत...?"
तो विचार करत आणखी घाबरला इतक्यात  बाहेरील हॉल मधे कोणीतरी चालत असल्याच जाणवल, थोडी कुजबूज ऐकु येत होती... कदाचीत कार्यक्रमाला गेलेली घरातील मंडळी आली होती... थोड हायस वाटल... भिती कुठल्या कुठ नाहीशी झाली...   तो ऊठला आणि बाहेर हॉल मधे येत बोलु लागला...

" बाबा.... आज येणार नव्हता ना... मग कसे काय आलात.... आणी लग्न कस झाल..?"

पन कोणीच नव्हत... एक भयान शांतता त्याच्या सभोवताली पसरली होती... अनिकेतच्या मनात नको नको ते विचार येऊ लागले...
" बाबा......? बाबा...... आई....... कुठे आहात...?" तो साद घालत होता पन कोणीच आल नव्हत.... रूम आतुन बंद होत्या.. तो आणखीनच घाबरला.. आजुबाजूला पहात तो आपल्या रुमकडे वळला.. थोड पाणी पिऊन पुन्हा बेडवर पडून झोपण्याचा प्रयत्न करू लागला... पन आज त्याची झोप उडाली होती... त्याचे कान आजुबाजूचा हलका आवाजही टीपत होते... या भयान वातावरणात तो आपल्या मोठ्या आलिशान घरात एकटाच होता... सर्वत्र इतकी शांतता होती की भिंतीवरील घड्याळाचे काटे स्पष्ट ऐकु येत होते... इतक्यात आपल्या रूमच्या बाहेर फर्शीवरुन कोणालातरी फरपटत नेत असल्याचा आवाज येऊ लागला...  अनिकेतची भेदरलेली नजर दरवाजाच्या खालच्या फटीतून आत येणा-या प्रकाशाच्या हलचालीवर स्थिरावली... पलीकडे कोणीतरी होत ज्याची चाहुल अनिकेत ला लागली होती... भितीने त्याला अक्षरशा: घाम फुटला होता... जास्त हलचाल न करता त्यान आपल्या पायाने हळुच चादर वर ओढत अंगावरुन डोक्यावर घेतली आणि किलकील्या नजरेने तो दरवाजाच्या पलीकडील हलचाल मुक पणे पाहु लागला...  बाहेरून एक विचीत्र आवाज येत होता...धरधर चाकुने शरीराचा एखादा अवयव हळु हळू कापत असल्याचा आवाज...  चाकुच धारधार पात मांस चराचरा कापत होत आणी वेदनेन ओरडु नये म्हणुन तोंड दाबुन धरलेल... दरवाजा पलीकडुन 'उं...उं...." इतकाच यातनानी भरलेला आवाज कानावर पडत होता...
  अनिकेतला काय करावे सुचत नव्हते... इतक्यात कोणालातरी फरटत ओढत नेत असल्याची चाहुल त्याच्या रुमच्या दरवाजाच्या पलीकडून येऊ लागली... तो आवाज पुढे पुढे सरकत होता... आवाज थोडा दुर जाताच
त्याची नजर बाजुच्या टेबलवर ठेवलेल्या मोबाइल वर गेली... जास्त हलचाल न करत त्यान तो मोबाइल उचलला... तोच मोबाइल व्हायब्रेट झाला आणि भितीने त्याच्या अंगावर काटा उभा राहीला... स्क्रिनवर पाहीला पण  अनोळखी नंबर होता... नंबर कोणाचा का असेना आपल्याला मदत मिळेल.. त्यान फोन रिसीव्ह केला पण काही बोलायच्या आतच समोरची व्यक्ति बोलु लागली....
"अनिकेत ......मी उमेश ..... प्लिज...प्लिज मला वाचव रे.... 'ते' मला जीवंत नाही सोडणार.... "
त्याच्या आवाजातली भीती आणि जीवंत रहाण्यासाठी चाललेली धडपड स्पष्ट जाणवत होती.... पन अनिकेतच्या मेंदुत मात्र लाल मुंग्यांच वारुळ उठल होत... उमेश दोन आठवड्या पुर्वीच मेला होता... अनिकेत ची वाचा बसल्यासारखा तो सुन्न होऊन ऐकत होता... तोच पुन्हा असह्या वेदनेण कण्हत असलेल्या  आवाजात समोरील व्यक्ति बोलु लागली...
" अनिकेत..... मी तुझ्या रुमच्या बाहेरच आहे रे... वाचव रे मला..."
एवढ बोलुन फोन कट झाला तोच कोणीतरी धावत त्याच्या रुमच्या बाहेर आल आणि जोरजोरात दरवाजा बडवू लागल...
" अनिकेत मी उमेश.. लवकर बाहेर ये.....'ते' तुझ्या रुम मधेच आहे....."
A.C रुम असुन अनिकेतच सर्व अंग घामान भिजल होत..
अंगावरच पांघरुन घट्ट पकडून थरथरत्या आवाजात तो ओरडला...
" कोण आहेस तु..... उमेश कधीच मेलाय.. चोर, दरोडेखोर कोण आहेस..?"
लकवा मारुन गेल्या सारखा कोणतीच हलचान न करता तो पडुन होता...

"विसरलास... मी कोण ते....?"
बाहेरुन आलेल्या त्या आवाजा शरीरातील उरलेल आवसानही संपल होत... आपल मरण त्याला जणवत होत... इतक्यात त्याला कोणीतरी सरपटत येत असल्याचा आवाज येऊ लागला... पन तो आवाज जवळुन येत होता.. त्याच्याच रूम मधुन, भितीन त्यान आपले डोळे घट्ट मिटुन घेतले पन कानावर पडणारा तो किळसवाणा आवाज येतच होता.
 त्याच्या बेडखालुन कोणीतरी सरपटत बाहेर येत असल्याच जाणवल... रुम मधे पसरलेल्या मंद प्रकाशात एक मुलगा सरपटत भिंतीकडे जात तीचा आधार घेऊन बसला... त्याच तोंड अनिकेत कडे होत... त्याचे डोळ फोडले असल्यान चेहरा रक्तान माखला होता... अनिकेत अंगावर घेतलेल्या  चादरीतुन भयभीत नजरेने फक्त पहात होता... तो उमेशच होता... रुम मधील मंद प्रकाशात त्याचा रक्ताळलेला चेहरा आणखी भयान वाटत होता... त्याचा चेहरा स्थिर होता जणु तो एकटक अनिकेत कडे पहात भरड्या भेसुर आवाजात कन्हत म्हणाला..
"अनिकेत तुझ मरण आलय ...अनिकेत....... ते तुझ्या मागे उभ आहे .... आणि तुझ्याकडेच पहाते आहे " 

....to be continue 

   Story by sanjay kamble

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share