अनिता......मग काय विचार केलास...."
गाडीच स्टेअरिंग सांभाळत सुनील ने विचरल.. पण अनिता काहीच बोलत नव्हती. ती शांतपणे गाडीच्या काचेमधून एकसारख्या कोसळणा-या पावसाच्या सरी पहात होती, आणि तीच्याही डोळ्यातुन तसेच पाणी वहात होते...रात्रिच्या अंधारात काचेवर पडणार पावसाच पाणी आणि त्याला काचेवरून बाचुला करत फिरणा-या व्हायपर वर तीची नजर खिळली होती. अशा वातावरणात विचारांच वादळ अनितीच्या डोक्यात उठल होत.. सुनील बरोबर झालेल्या तीच्या लग्नाला आता पाच वर्ष होऊन गेली होती. लग्ना आधीचा तो प्रसंग तीच्या डोळ्यांसमोर उभा राहीला..
" अनिता...पोरी...... मुलगा डॉक्टर आहे... त्याच्या वडीलांचा मोठा कारखाना आहे... स्वता:चा मोठा बंगला.. चार गाड्या.. नोकर, चाकर.. खुप चांगल स्थळ चालुन आलय पोरी...."
आपल्या वडीलांचे शब्द आजही तीच्या कानामधे घुमत होते.....
"अनिता...... मी काय विचारतोय...."
सुनील जोराने तीच्यावर ओरडला..... तशी ती भानावर आली...डोळ्यातून वहाणारे अश्रु पुसत सुनील कडे पहात बोलू लागली...
" मला माफ कर..... आता हे सहन करण्याची ताकत माझ्यात नाही..."
तीच बोलन ऐकूण सुनील न जोराने गाडीचा ब्रेक दाबला...
"चल.....गाडीतून खाली उतर.."
सुनील रागाने तीला बोलू लागला.. अनिता घाबरली. रात्रीचे११ वाजलेले, पावसाची रिपरिप सुरूच होती. घर अजुन खूप लांब होते तरी सुनील गाडीतून उतरण्यास सांगत होता.. सुनील न हात पुढे करून अनिताच्या बाजुचा कारचा दरवाजा उघडला आणि पुन्हा तीला उतरण्यास सांगितल. अनिता हात जोडून त्याच्या समोर विनवण्या करू लागली... पण सुनील काही ऐकण्याच्या मनस्थीतीत नव्हता... त्यान अनिताचा दंड पकडला आणी बाहेर खेचत गाडीतून जबरदस्ती खाली उतरवल.. ती रडु लागली...
" अहो इतक्या रात्री मी कशी घरी येऊ...? अस करु नका हो प्लीज...? मला खुप भिती वाटतेय.."
गाडीच स्टेअरिंग सांभाळत सुनील ने विचरल.. पण अनिता काहीच बोलत नव्हती. ती शांतपणे गाडीच्या काचेमधून एकसारख्या कोसळणा-या पावसाच्या सरी पहात होती, आणि तीच्याही डोळ्यातुन तसेच पाणी वहात होते...रात्रिच्या अंधारात काचेवर पडणार पावसाच पाणी आणि त्याला काचेवरून बाचुला करत फिरणा-या व्हायपर वर तीची नजर खिळली होती. अशा वातावरणात विचारांच वादळ अनितीच्या डोक्यात उठल होत.. सुनील बरोबर झालेल्या तीच्या लग्नाला आता पाच वर्ष होऊन गेली होती. लग्ना आधीचा तो प्रसंग तीच्या डोळ्यांसमोर उभा राहीला..
 |
" अनिता...पोरी...... मुलगा डॉक्टर आहे... त्याच्या वडीलांचा मोठा कारखाना आहे... स्वता:चा मोठा बंगला.. चार गाड्या.. नोकर, चाकर.. खुप चांगल स्थळ चालुन आलय पोरी...."
आपल्या वडीलांचे शब्द आजही तीच्या कानामधे घुमत होते.....
"अनिता...... मी काय विचारतोय...."
सुनील जोराने तीच्यावर ओरडला..... तशी ती भानावर आली...डोळ्यातून वहाणारे अश्रु पुसत सुनील कडे पहात बोलू लागली...
" मला माफ कर..... आता हे सहन करण्याची ताकत माझ्यात नाही..."
तीच बोलन ऐकूण सुनील न जोराने गाडीचा ब्रेक दाबला...
"चल.....गाडीतून खाली उतर.."
सुनील रागाने तीला बोलू लागला.. अनिता घाबरली. रात्रीचे११ वाजलेले, पावसाची रिपरिप सुरूच होती. घर अजुन खूप लांब होते तरी सुनील गाडीतून उतरण्यास सांगत होता.. सुनील न हात पुढे करून अनिताच्या बाजुचा कारचा दरवाजा उघडला आणि पुन्हा तीला उतरण्यास सांगितल. अनिता हात जोडून त्याच्या समोर विनवण्या करू लागली... पण सुनील काही ऐकण्याच्या मनस्थीतीत नव्हता... त्यान अनिताचा दंड पकडला आणी बाहेर खेचत गाडीतून जबरदस्ती खाली उतरवल.. ती रडु लागली...
" अहो इतक्या रात्री मी कशी घरी येऊ...? अस करु नका हो प्लीज...? मला खुप भिती वाटतेय.."
" मग नको येऊस .... आणी मेलीस तरी चालेल.. मी तरी सुटेन...."
तसाच गाडीतून सुसाट वेगाने निघूनही गेला... पावसाची रिपरीप त्यात निर्जन, ओसाड रस्त्यावर ती एकटीच पावसात भिजत दूर दूर जात असलेली सुनील ची गाडी पहात ऊभी होती... पण हे काय तीच्यासाठी नवीन नव्हत.. मारहान करण, तीन चार दिवस उपाशी ठेवणे, नोकरांपेक्षा वाईट वागणुक हे सर्व अनितासाठी नेहमीचच. सुनील ची गाडी आता दिसेनाशी झाली तशी ती त्या निर्जन रस्त्यावरुन आनीता पुन्हा घराच्या दिशेने चालू लागली. पाऊसाची संतत धार सुरूच होती, रस्त्याच्या दुतर्फा दाट झाडी दिसत होती, पावसाच्या पाण्याने भरलेली छोटी छोटी पाण्याची डबकी त्यातच मोठाले पावसाळी बेडकांचा आणि रातकिडयांचा कर्कश्या आवाज सुरू होत जणु दोघा समुदायाची ओरडण्याची स्पर्धाच सुरू होती... जड पावलांनी आनिताचा प्रवास सुरू झाला, वाट हळू हळू मागे पडु लागली तशी अनिता आपल्या विचारांमधे गुरफटली ,
' संपवुन टाकाव स्वता:ला...? एखाद्या भरधाव वाहनाखाली उडी टाकावी...? की विहीरीत जाऊन पडाव....? '
इतक्यात कोणाच्यातरी रडण्याचा आवाज येताच. विचारांच्या गर्केतून ती झटकन बाहेर पडली... तीच मन त्या आवाजावर एकाग्र झाल. ती जागेवरच थांबली आणि आपले कान खडे करुन तो आवाज ऐकू लागली... जवळच कुठेतरी एखाद लहान बाळ रडत होत.. आवाज येऊ लागला... रात्रिचा भयान शांतता मुलाच्या त्या आवाजान भंग झाली. तीला आश्चर्य वाटल, आजुबाजूला कुठेच घर, झोपडी काहीच दिसत नाही मग मुल रडतय कुठे.... मागे फिरन पाहील पण रात्रीच्या या अंधारात काहीच दिसत नव्हत...अचानक त्या मुलाच्या रडण्याचा आवाज येईनासा झाला तशी ती पुन्हा घराच्या दिशेने चालू लागली... विचार एकसारखेतीच्या डोक्यात फिरत होते... मनातल्या मनात देवाशी भांडत होती, " देवा का मला स्त्रीचा जन्म दिलास, मी काय पाप केल होत. का माझ्या नशीबी इतकी निष्ठुर, निर्दयी माणस आली..."
अनिता आपल्याच विचारात मग्न होऊन चालत होती, पाऊस आता थांबला होता. काही अंतर चालत ती एका पुलावर आली. शहरातून येणार गटारीच पाणी त्या पुलाखालून जवळच्या नदीत मिसळायच.नाल्यातून पाणी खुप जोरात वहात होत. इतक्यात तीला लहान बाळ रडण्याचा आवाज येऊ लागला. तीच्या लक्षात आल हा आवाज मगेही येत होता.. ती आता बाळाचा शोध घेऊ लागली. तो आवाज पूलाच्या जवळून येत होता. म्हणून पुढे जाऊन पाहू लागली, एक लहान मुल नल्याच्या बाजूने रांगत रांगत वर येताना दिसत होत. तीने ओळखल की कोणीतरी आपल नको असलेल बाळ नाल्यात फेकुन गेलय...अनिता आपला तोल सावरत खाली उतरली. दोन्ही हातानी त्या बाळाला उचलून वर घेतल आणि रस्त्यावर आली, ते खुप रडत होते, चिखलाने माखलेल त्या बाळाच शरीर ती साडीच्या पदराने स्वच्छ करत बाळाला शांत करू लागली.. पण ते काही केल्या शांत होत नव्हते. काय करावे हे तीला सुचत नव्हत. इतक्यात तीला आपल्या मागे कोणीतरी असल्याच जाणवल...मागे वळून पाहील तशी अनिता थोडी दचकली... कारण काही अंतरावरच पाच ते सहा वर्षाची एक मुलगी उभी होती. पावसाने पुर्ण भिजली होती. विस्कटलेल्या केसांमधून पाणी गळत होत, अंगातला फ्रॉक ठिकठिकानी फाटला होता. पायात काहीच घातल नव्हत. शांत नजरेने ती अनिताकडे एकसारखी पहात उभी होती. हातातील त्या बाळाला शांत करत अनिता त्या मुली जवळ गेली..
"बाळ.... तुझ नाव काय....एवढ्या रात्रि इथ काय करतेस..... आणि तुझे आई बाबा कुठ आहेत..."
ती मुलगी काहीच न बोलता शांतपणे एकसारखी अनिताकडे पहात होती... त्या मुलीच लक्ष अनिताच्या हातात रडत असलेल्या त्या बाळावर गेले तसा तीच्या चेह-याचा रंग बदलला.. तीचे डोळे रक्तासारखे लाल झाले.. डोळे मोठे करून ती मुलगी त्या बाळाला पाहू लागली...अनिता काही बोलायच्या आत ती मुलगी चार पाऊले मागे सरकली...आपल्या हाताच्या दोन्ही मुठी करकचून आवळल्या, डोळे मोठ करून जोराने किंचाळु लागली... तीच्या भीषण आवाजान अनिताच्या डोक्यात मुंग्यांच वारूळ उठल... भितीने तीच सर्व अंग थरथरू लागल...अनिता भयभीत होऊन समोर पहात होती...ती मुलगी अनिताच्या समोरून पुलाच्या दिशेने वेगात धावत सुटली... अनिताही हातातीलत्या बाळाला आपल्या पदराखाली घेऊन तीच्या मागे जाऊ लागली...
' संपवुन टाकाव स्वता:ला...? एखाद्या भरधाव वाहनाखाली उडी टाकावी...? की विहीरीत जाऊन पडाव....? '
इतक्यात कोणाच्यातरी रडण्याचा आवाज येताच. विचारांच्या गर्केतून ती झटकन बाहेर पडली... तीच मन त्या आवाजावर एकाग्र झाल. ती जागेवरच थांबली आणि आपले कान खडे करुन तो आवाज ऐकू लागली... जवळच कुठेतरी एखाद लहान बाळ रडत होत.. आवाज येऊ लागला... रात्रिचा भयान शांतता मुलाच्या त्या आवाजान भंग झाली. तीला आश्चर्य वाटल, आजुबाजूला कुठेच घर, झोपडी काहीच दिसत नाही मग मुल रडतय कुठे.... मागे फिरन पाहील पण रात्रीच्या या अंधारात काहीच दिसत नव्हत...अचानक त्या मुलाच्या रडण्याचा आवाज येईनासा झाला तशी ती पुन्हा घराच्या दिशेने चालू लागली... विचार एकसारखेतीच्या डोक्यात फिरत होते... मनातल्या मनात देवाशी भांडत होती, " देवा का मला स्त्रीचा जन्म दिलास, मी काय पाप केल होत. का माझ्या नशीबी इतकी निष्ठुर, निर्दयी माणस आली..."
अनिता आपल्याच विचारात मग्न होऊन चालत होती, पाऊस आता थांबला होता. काही अंतर चालत ती एका पुलावर आली. शहरातून येणार गटारीच पाणी त्या पुलाखालून जवळच्या नदीत मिसळायच.नाल्यातून पाणी खुप जोरात वहात होत. इतक्यात तीला लहान बाळ रडण्याचा आवाज येऊ लागला. तीच्या लक्षात आल हा आवाज मगेही येत होता.. ती आता बाळाचा शोध घेऊ लागली. तो आवाज पूलाच्या जवळून येत होता. म्हणून पुढे जाऊन पाहू लागली, एक लहान मुल नल्याच्या बाजूने रांगत रांगत वर येताना दिसत होत. तीने ओळखल की कोणीतरी आपल नको असलेल बाळ नाल्यात फेकुन गेलय...अनिता आपला तोल सावरत खाली उतरली. दोन्ही हातानी त्या बाळाला उचलून वर घेतल आणि रस्त्यावर आली, ते खुप रडत होते, चिखलाने माखलेल त्या बाळाच शरीर ती साडीच्या पदराने स्वच्छ करत बाळाला शांत करू लागली.. पण ते काही केल्या शांत होत नव्हते. काय करावे हे तीला सुचत नव्हत. इतक्यात तीला आपल्या मागे कोणीतरी असल्याच जाणवल...मागे वळून पाहील तशी अनिता थोडी दचकली... कारण काही अंतरावरच पाच ते सहा वर्षाची एक मुलगी उभी होती. पावसाने पुर्ण भिजली होती. विस्कटलेल्या केसांमधून पाणी गळत होत, अंगातला फ्रॉक ठिकठिकानी फाटला होता. पायात काहीच घातल नव्हत. शांत नजरेने ती अनिताकडे एकसारखी पहात उभी होती. हातातील त्या बाळाला शांत करत अनिता त्या मुली जवळ गेली..
"बाळ.... तुझ नाव काय....एवढ्या रात्रि इथ काय करतेस..... आणि तुझे आई बाबा कुठ आहेत..."
ती मुलगी काहीच न बोलता शांतपणे एकसारखी अनिताकडे पहात होती... त्या मुलीच लक्ष अनिताच्या हातात रडत असलेल्या त्या बाळावर गेले तसा तीच्या चेह-याचा रंग बदलला.. तीचे डोळे रक्तासारखे लाल झाले.. डोळे मोठे करून ती मुलगी त्या बाळाला पाहू लागली...अनिता काही बोलायच्या आत ती मुलगी चार पाऊले मागे सरकली...आपल्या हाताच्या दोन्ही मुठी करकचून आवळल्या, डोळे मोठ करून जोराने किंचाळु लागली... तीच्या भीषण आवाजान अनिताच्या डोक्यात मुंग्यांच वारूळ उठल... भितीने तीच सर्व अंग थरथरू लागल...अनिता भयभीत होऊन समोर पहात होती...ती मुलगी अनिताच्या समोरून पुलाच्या दिशेने वेगात धावत सुटली... अनिताही हातातीलत्या बाळाला आपल्या पदराखाली घेऊन तीच्या मागे जाऊ लागली...
" ये बाळ थांब... पळू नको पडशील..."
...... to be Continue.
next part.
कोण होती ती मुलगी. इतक्या रात्री ती त्या पुलाखाली काय करत होती अनीता तिला बघून इतकी क घाबरली बघुया आपण पुढचा भागात.
story writer-sanjay kamble
...... to be Continue.
next part.
कोण होती ती मुलगी. इतक्या रात्री ती त्या पुलाखाली काय करत होती अनीता तिला बघून इतकी क घाबरली बघुया आपण पुढचा भागात.
story writer-sanjay kamble
0 comments: