त्यांच्याकडे पहात अनिल आपल जड झालेल मस्तक एका हाताने दाबत जागेवरून उठला तशी गर्दीतुन कोणीतरी पाण्याची बाटली पुढे केली.. पाण्याची बाटली घेत त्याची नजर आजुबाजूला फिरू लागली...
' हे काय.... म्हणजे रात्री जे घडल ते काय होत... ती तरुणी...? ती विहीर आणी ते चींचेच झाड......?? आणी मला विहीरीत खेचणारे ते पांढरट सडलेले हात...???'
मनात असंख्य प्रश्नांच वादळ उठल तशी पाण्याची बाटली डोक्यावर ओतून घेतली...
*****
भिंतीकडेला असलेल्या लाकडी बेंचवर आकसुन बसलेल्या अनिल न संतापान वर पाहील, डोक्यावरच्या त्या गरगरणा-या पंख्याच्या आवाजान अनिलच डोक अक्षरशा: बधीर होत चाललेल...
"सायब त्याची तब्बेत बरी नसते .. म्हणजे एका अपघातान त्याच मानसिक संतुलन बिघडलय.. ह्या डॉक्टरसाहेबांना विचारा..."
अनिल ची आई इन्स्पेक्टर साहेबांसमोरच्या लाकडी खुर्चीत बसलेल्या, तर सोबत आलेले डॉक्टर जोशी ही बाजुला होतो.. मागे लाकडी बाकावर बसलेल्या अनिल कडे पहात डॉक्टर इन्स्पेक्टर साहेबांशी काहीतरी पुटपूटत होते..
" पन तो म्हणतोय की काल मित्रांबरोबर होता. थोडी घेतली होती आणी नेहमीप्रमाणे मित्राकडुन एक कथा ऐकली, घरी परतत असताना अगदी तसच घडत गेल..."
इन्पेक्टर बोलतच होते की मधेच डॉक्टर म्हणाले ...
" साहेब तो अशीच निरर्थक बडबड करत असतो.."
तसा इन्स्पेक्टर साहेबांनी एक कागद पुढे केला...
" हे काय आहे बोला... त्याच्या खिशात सापडला... याचा अर्थ ......?"
तसे डॉक्टरांनी एक वर्तमानपत्र आणी काही फोटो आणी मेडीकल रिपोर्ट त्यांच्या समोर ठेवले...
तसे इन्स्पेक्टर चक्रावले... डोळे विस्फारून एक एक फोटो न्याहाळताना काही अंतरावरच समोरच्या लाकडी बाकड्यावर बसलेल्या अनिलकडे पाहु लागले... खाली मान घालुन बसलेला अनिल कसल्याशा विचारांत गुरफटलेला... दोन्ही हाताची बोटे एकमेकात गुंतवून आडक केलेली तर पायची अखंड हलचाल सुरू होती...
इन्स्पेक्टरनी फोटो टेबलवरुन डॉक्टरांच्याकडे सरकवले...
" काहीच समजेनास झालय...."
"साहेब... त्यान पोलिसांना सांगितल होत की दारु घेतली होती , पन त्याच्या मेडीकल रिपोर्टवरुन दारु घेतल्याचा उल्लेखच नाही...."
टेबलवरचा रिपोर्ट बाजुला ठेवत इन्स्पेक्टरांनीही भुवया उंचावल्या..
" हो... ते पन बरोबर आहे.."
"इन्स्पेक्टर साहेब.... अनील तुम्हाला त्या रस्त्याकडेला सापडला. पन या आधीही तो रात्री अपरात्री एकटाच निर्जन ठीकानी गेलेला, आणी सकाळी बेशुद्दावस्थेत सापडला... काहींना माहीती आहे याच्या मानसिक परिस्थीती विषयी... ते घरी सांगतात.."
" तुम्हाला काय वाटतय काय झालय याला...?"
" भीती...सिजोफ्रेनिया, हैल्युसिनेशन.. मी पडताळणी करतोय... मनात खोलवर रुतलेली एक घटना जी तो मान्य करायला तयार नाही..त्याची भीती "
" कसली भिती....?"
" काही लोक खुप हळव्या मनाची असतात. एखादी गोष्ट त्यांच्या मनात घर करुन बसली तर ते त्यातुन बाहेर पडण्यापेक्षा त्यातच गुंतुन जातात..."
आपल्या खुर्चीवर मागे सरकत इन्स्पेक्टर साहेबांनी दिर्घ श्वास घेतला....
" हम्म....."
डॉक्टरांनी डोळ्यावरचा चष्मा काढत इन्स्पेक्टर साहेबांकडे पाहील..
" साहेब खरतर भुतं हीच मानसिक आजार आहेत की भुतं खरच असतात हे माहीत माहीती नाही आणी माहीती करुनही घ्यायचे नाही"
डॉक्टरांच बोलण मधेच थांबवत मघापासुन शांतपने ऐकणा-या अनिल च्या आई म्हणाल्या.
" पन माझ्या मुलाला बर करायला भुतांचीही मदत घ्यावी लागली तरी घोईन..."
तसे डॉक्टर आणी इन्स्पेक्टर दोघेही प्रश्नार्थी नजरेन एकमेकांकडे पाहु लागले
" बर ... घेऊन जा याला.... आणी लक्ष द्या...."
*****
तीघेही तसेच घरी आले. अनिल च्या आईने दिलेला चहाचा कप खाली ठेवत डॉक्टर अनिलला विचारू लागले...
" अनिल.....काय झालेल रात्री ... तु तर ऑफीसला गेला होतास.... मग तीकडे कसा पोहोचलास.."
तशी अस्वस्थता लपवण्याचा प्रयत्न करत अनिलन आईकड पाहील ..तसे डॉक्टर आईंना म्हणाले..
" ताई... तुम्ही किचनमधे काहीतरी नाश्ता करा... खुप भुक लागली आहे...."
तशा अनिलकडे पहात त्या आत गेल्या.
"हम्म.. बोल आता.."
" काका.. हे झाल माझ्या ऑफीस मधल्या मित्रांमुळे.... नेहमी सारखी त्या विजय न जबरदस्ती पाजली... आणी त्या संजुन आणखी एक गोष्ट सांगीतली.."
" तु सांगतल का नाहीस... मला दारु पाजु नको म्हणुन आणी लहान आहेस का.... भुताच्या गोष्टी ऐकुन घाबरायला....?"
"घाबरलो नाही हो, पन मला ही तसाच अनुभव आला जसा संजुच्या कथेतील त्या मुलाला येतो.. त्या रात्री त्यानच सांगितलेली...."
" ठिक आहे... कधी भेटला होतास त्याला...?"
"परवा....त्या रात्रीच हे घडल..."
"पन याच्या आधी ही हाच कथा सांगितली होती ना.."
तसा अनिल गप्प झाला.... काय बोलाव त्याला सुचेनास झालं. त्याची अस्वस्थता पाहुन डाॅक्टर म्हणाले
" त्याला सांग दुसरी नवी कथा सांगायला पन ऐकताना जास्त पिऊ नकोस...?"
आई मात्र त्या दोघांच बोलण ऐकत ऊभ्या होत्या... काही वेळात डॉक्टर बाहेर पडले.
अनिलच्या आई माझ्या रुमवर आल्या, आणी भरल्या डोळ्यांनी आपल्या मुलाची ढासळत चाललेली मानसिक परिस्थीती कथन केली.. खुप वाईट वाटल...
*****
सायंकाळ व्हायला आली. मी , सचीन आणी विजय गप्पा मारत होतो तोच अनिल रुमवर आला... बराच वेळ नेहमीच्या गप्पा सुरू होत्या, पन त्याच्या लाख विनवण्या करुनही त्याला कुठलीच भुताची कथा सांगितली नाही... पन....
" अनिल आज तुला एक दुसरी कथा सांगणार आहे..."
"कोणती...?"
" एक खरी कथा जी खुप दिवसापुर्वी घडली होती... सत्यकथा...."
अनिलने चॅट करता करता मोबाईल बाजुला ठेवला आणी उत्सुकतेन ऐकू लागला... त्याला पाहून सचिन आणी विजयनेही हातातल वर्तमानपत्र वाचण बंद केलं... त्यापुर्वी मी अनिलला दरवाजा किंचीत उघडा ठेवायला सांगितला.... तसा, होय नाही करत तो जागेवरुन उठत आपल्या जवळच्या किल्लीने लॉक उघडले आणी दरवाजा किंचीत उघडा केला.....
"बस आता.." मी हातातील वर्तमान पत्राच पान बाजुला ठेवल.
" हम्म.... सांग.."
"अनिल... निट ऐक.... कारण ही 'शेवटची कथा आहे'.. माझी ...."
"काय.....? शेवटची.....?"
अनिल थोडा अस्वस्थ झाला पन जास्त काहीच न बोलता ऐकण्यासाठी अतुर दिसत होता... आणी
मी सांगायला सुरवाच केली...
" रात्रीचे बारा साडेबारा वाजले असतील.. पाऊसही आभाळ फाटाव असा बरसत होता. अशातच एक व्हाईट कलरचा इंडिका रस्त्यावरुन धावत होती..तडतड करत पाण्याचे टपोरे थेंब आभाळातुन बरसत होते.. सगळीकडे पाणीच पाणी झालेल... त्यातच कुssई कुंsssss करत काचेवरुन फिरणा-या व्हायपरने पाणी बाजुला सरकत होते..
गाडीच्या आत बसलेल्या मित्रांमधे गप्पा अगदी रंगात आल्या होत्या की तोच...."
माझ बोलण मधेच थांबवत सचीन म्हणाला
" आणी..... रस्त्यावर पांढरी साडी घातलेली आयटम आडवी आली...... हो ना....?"
तसा अनिल रागातच म्हणाला
" सच्च्या .... गप ऐक ना यार..... तु सांग रे..."
" हम्म..... ड्रायवर सोडुन बाकी सारेच मित्र खुपच प्यायले होते... पन पुढ होणा-या घटनेची साधी कल्पनाही त्यांचापैकी कोणाला नव्हती..."
बोलता बोलता मी प्रत्येकाच्या चेह-याकडे पहात होतो. तीघेही लहान मुलासारख मनापासुन ऐकत होते... त्यांच्याकडे पहातच मी पुढ सांगायला सुरवात केली...
" काही वेळ गप्पा सुरू होत्या तसा अल्कोहोलचा परिणाम दिसु लागला. एकजन गाढ झोपला तर दोघे झोप आणी दारू मुळे झिंगत होते.. की अचानक ड्रायवरचा गाडीवरला ताबा सुटला..."
माझ्या या वाक्यान अनिलच्या काळजाचा ठोकाच चुकला... कदाचीत त्याला हे समोर घडतय असच वाटत होत... बाजुला ठेवलेल वर्तमानपत्र हातात घेत मी पुढ सांगु लागलो...
" त्या सुनसान रस्त्यावरून सुसाट वेगात धावणारी गाडी आचानक वेडी वाकडी वळण घेऊ लागली... ड्रायवरच्या डोळ्यावरही धुंदी दाटलेली... गाडीचा वेग काही केल्या कमी होत नव्हता .. गाडी रस्त्यावरून खाली आली आणी झटकन वळण घेत पुन्हा रस्त्यावर... त्या झटक्याने गाडीतले सर्वच जागे झाले... पन कोणाला काही समजायच्या आत समोरुन येणा-या भरधाव ट्रकने त्यांच्या इंडिकाला धडक दिली आणी सार काही संपल...
मागच्या सिटवर बसलेला एक मित्र सोडला तर सारेच जागेवर संपले....."
अनिल चा चेहरा भितीन पांढरा पडलेला... सचिन आणी विजय माझ्या शेजारी येऊन बसले.... आधीच हळवा अनिल अधिकच अस्वस्थ झाला... आणी मघापासुन मी हातात घेतलेल वर्तमानपत्र अनिलकड दिलं... तसा तो सुन्नच झाला, डोक गरगरू लागल तशी त्याला भोवळ आली आणी तो बेशुध्द झाला... दरवाजा उघडुन डॉक्टर आणी अनिल ची आई आत आली... त्या माझ्या समोर भरल्या डोळ्यांनी हात जोडले..
" कदाचीत तुझी ही शेवटची कथा माझा मुलगा मला परत देईल...."
एवढेच शब्द त्यांच्या तोंडातुन बाहेर पडले... आणी त्याला गाडीतुन घेऊन निघुन गेले..
ते बाहेर पडताच विजय म्हणाला ...
" मैत्री आहे आपली... अनिल ला आईन सांगितल, डॉक्टरांनी सांगितल, अरे पोलिसांनी सुद्धा सांगितली पन ऐकल नाही...आणी ह्या संज्या न एक स्टोरी सांगितली . लगेच ऐकल.? मित्रासाठी कायपन.."
" हम्म... महीण्यांपुर्वी च्या त्या दिवसांतच तो हरवला होता.. त्या रात्री ट्रीप संपवून गाडीतुन घरी येताना मी विहीरीवरच्या 'हडळी'ची कथा सांगीतली होती, त्यातच त्याच आयुष्य थांबलेल..."
काही वेळ तसेच बसुन होतो की अचानक कोणीतरी किंचाळल्याचा आवाज आला... 'भुत...... भुत.......भुत.....'
अस कोणीतरी ओरडत वेगात पडत धडपडत धावताना त्याच्या पावलांचा आवाज आला... त्या पुरषी आवाजान मी आणी विजय झटकन वर उठलो तसा सचिन दरवाजातुन आत आला....
" सचिन...काय झाल रे..." मी कुतुहलापोटी विचारल
"काही नाही रे.... आपल्या इंडिका जवळ उभा होतो... दोन महीने झाले गाडी सडल्या सारखी झालीय रे...."
" आरे ओरडल कोण ....?"
" ते होय..... जाधवांचा रोहन.... लघवीला उभा होता.. मला गाडीजवळ बघितल आणी....."
" म्हणजे ..... दोन दिवसात जेवण फिक्स तर..."
" जेवण....?"
" 'उतारा' रे भावा....."
" हो...'उतारा'.. ती पन तुझीच कथा...."
माझ्या विनोदान तीघही हसत खिडकीतुन माझ्या स्क्रॅप झालेल्या इंडिका गाडीला पहात होतो तसा विजय अपराधी भावणेन म्हणाला..
" संजु.... सॉरी यार.... त्या रात्री तुझ्या 'बियर' मधे मी 'दारु' मिक्स केली नसती तर तो अपघात घडला नसता. आणी आपनही जिवंत असतो..."
" जाऊदे रे..... पन अशी मस्करी सर्वांसाठी घातकच, कारण एकट्यालाच नाही सोबतच्यांनाही जिवानीशी संपवु शकते... आता समजल, पन उशीरा..."
"हम्म..."
" आणी विजय, सचीन.... अरे अनिल साठी ही शेवटची कथा होता.... तुमच्या दोघांसाठी नाही... "
समाप्त ........!!
Story writer- sanjay kamble
ही स्टोरी तुम्हला कशी वाटली ते आम्हला कॉमेंट बॉक्स मध्ये नक्की सांगा
0 comments: