माझी शेवटची कथा.my last story part-2

www.ghostskk.blogspot.in

" सांगितल होत ना... पुढ येऊ नकोस म्हणुन ..."
एवढे मोजकेच शब्द तिच्या तोंडातुन बाहेर पडले आणी दुस-याच क्षणी अनपेक्षीत घडल ज्यान अनिल पुरता हदरून गेला...

एक आक्राळ विक्राळ सुरकुतलेला चेहरा,  लांब सुळे, लाल रक्ताळलेले डोळ..........???
नाही......
यापैकी काही नाही....
अनिल स्पर्श करताच तीन क्षणात बाजुच्या त्या विहीरीत उडी मारली तसा तीचा पदर अनिलने घट्ट पकडून धरला... पन तीच्या 'या' अनपेक्षीत वागण्याने अनिल पुरता हादरुन गेला.. ती साडीच्या पदराच्या सहाय्याने लटकु लागली  अनील तीला वर खेचायचा प्रयत्न करू लागला...  पाणी बरेच खाली असल्याने ती पदराच्या सहाय्याने विहीरीतील काठाला लटकत वर पाहु लागली... अंगातली शक्ति एकवटुन अनिल तीला वर खेचायचा प्रयत्न करू लागला तोच त्याला आवाज आला....

" माझा पदर सोड..." 

"नाही....."

" सोड म्हणतेय ना..."

आवाज तीचाच होता,  पन आवाज विहीरीतुन नव्हता... त्या निरव शांततेत आजुबाजूच्या परिसरातुन ते शब्द एकसारखे घुमत होते...

" माझा पदर सोड..."

" माझा पदर सोड..."
आणी तो आवाज स्थिरावला... आता आवाज
त्याच्या मागुन आलेला.. त्यान पदर घट्ट पकडुन मागे पाहील आणी सुन्न झाला.. मेंदु बधीर झाल्यासारखा डोळे विस्फारून पहाताना त्याच्या अंगावरून झर्रर्रर्रर्रर्रर कन शहारा आला... 

विहीरीत उडी घेतलेली ती तरुणी त्याच्या मागे उभी होती... त्यान पुन्हा विहीरीत पाहील तर कोणीच नव्हत, त्याच्या हातातही पदर नव्हता ज्याच्या सहाय्यान ती तरुणी लटकत होती... त्यान पुन्हा माग पाहील पन काही बोलण्याच्या आत ती म्हणाली
" माझा पदर पकडु नकोेस...."
आणी तीन त्याच्या समोरच त्या विहीरीत उडी घेतली... काय घडतय हे समजत नव्हत... ती पाण्यात पडताच पाण्याची उसाळ धाडकन वर आली आणी त्याचाही अंग किंचीत भिजल. तोंडावर पाणी उडल तसे गपकन डोळे मिटले...  डोळे उघडले तर त्याच अंग कोरडच होत...  त्याला आश्चर्य वाटल... एका क्षणापुर्वी ती पाण्यात पडली तेव्हा पाणी वर उडाल, सोबत पाण्यात असंख्या तरंग उठले होते,
पण सेकंदातच ते विहीरीतील पाणी अगदी शांत होत जसे काही घडलेच नाही...
मोबाईल प्रकाशात पाहु लागला पण काहीच नाही .... त्या काळ्याकुट्ट संथ पाण्याकडे पहाताना अंगावर सर्रर्रर्रर्रर्रर्रर कन काटा मात्र अनिल समजुन गेला की  हे अमानवीय शक्तिच ठिकान आहे... तो मागे सरकताच बांधावरील ठिसुळ काळ्या मातीत पाय घसरलाच... पडता पडता स्वताःला सावरत त्याची भयभीत नजर आजुबाजूला फिरू लागली. त्या निरव शांततेत एक अस्पष्ट आवाज येऊ लागला तशी काळजाची धडधड वाढत चालली... श्वास रोखुन तो अस्पष्ट आवाज ऐकण्याचा प्रयत्न करु लागला...
'कसला आवाज आसेल...
कर्रर्रर्रर्रर्रर्रर कर्रर्रर्रर्रर्रर्रर कर्रर्रर्रर्रर्रर्रर
असा आवाज हळुहळू वाढत चालला....

"काय आहे या परिसरात... हे सगळ खरच घडताय की माझ्या पोटात गेलेली दारू आणी त्या संज्यान पीता पीता सांगितलेल्या काल्पनिक भुतांच्या गोष्टीत मी रमलोय आणी तेच घडतय..." तो स्वता:शी पुटपूटला

लख्ख काळोखात त्यान हातातला टॉर्च समोर धरुन किलकील्या नजरेन पाहील, तर विहीरीच्या काठावरचे त्या निम्म्या विहीरीत झुकलेल्या चिंचेच्या झाडाची एक फांदी कर्रर्रर्रर्रर्रर्रर कर्रर्रर्रर्रर्रर्रर आवाज करत किंचीत हेलकावे घेत होती, जसे कोणीतरी वर बसुन पायांना झोके देत असाव...  आणी मनात विचार आला
' इथुन निघायला हव... '
विहीरीजवळचा तो भयान परिसर पहात तो एक एक पाऊल मागे सरकु लागला...

"कोणी मला मदत कराल का... कोणी आहे का..."
मदतीसाठी एका स्त्रीचा आवाज त्याच्या कानावर आला... कोणतीही हलचाल न करता अनिल एखाद्या खांबाप्रमाणे तो जागेवर उभा राहील... जशी असंख्य वलय पाण्यात उमटावीत तसा दिर्घ पन अस्पष्ट आवाज त्या खोल विहीरीतुन वर येत होता येत होता... पुढ जायच धाडस होईना पन आवाजातील व्याकुळता त्याला पायात अडकलेल्या बेडीसारखी आपल्या दिशेने खेचत चालली होती... आकाश ही निरभ्र झाल होत आणी चांदणंही पडलेल... चंद्राच्या शितल प्रकाशात आजुबाजूचा परीसर आता स्पष्ट दिसु लागला.. मनावरच दडपन किंचीत कमी झाल्यासारखा तो विहीरीच्या दिशेने चालु लागला... त्याची नजर विहीरीवर स्थिरावला होता , तो आवाज, ती अस्पष्ट ऐकु येणारी हाक अजुनही संथपने घुमत वर येत होती. भय दाटलेली त्याची नजर त्या विहीरीमधील पाण्यावरच रोखलेली... त्या संथ पाण्यातील वलयांवर तरंगणारी चंद्रकोर सुरेख असली तरी तीची गुढता आणखी वाढतच जात होती... त्याची नजर आता त्या हाकेचा वेध घेऊ लागली...
" कोणी आहे काsssssss....?"
ते स्वर आता स्पष्ट ऐकु येत होते ते ही अगदी जवळुन... त्या पाण्यात पाहील आणी काळजाचा ठोकाच चुकला... वडाच्या पारंब्यांसारख काहीतरी होत जे पाण्यात लटकताना हेलकावे घेत होत.. त्यावर मोबाईल च्या टॉर्च चा प्रकाश पाडला तर काळ्याकुट्ट धाग्याचा गुच्छा वरुन लटकत पाण्यात पोहोचलेला... मोबाईल तसाच वर सरकलत पाहील आणी......
विहीरीवर तीरक्या आलेल्या त्या फांदीवर बसलेल ते किळसवाण दृष्य पाहील आणी काळीज जोरजोरात धडधडू लागल... डोळ्याची कवाडे सताड उघडी करुन समोर पाहु लागला..... त्या चिंचेच्या फांदीवर एक बाई पाठमोरी बसलेली, चींचेच्या विरळ फांद्यांमधुन पाझरणा-या चंद्रप्रकाशात तीची काया उजळून नीघालेली...
पांढ-या शुभ्र साडीचा पदर वा-याच्या प्रत्येक झोक्यासोबत हेलकावे घेत होता.. गडद्द हिरव्या बांगड्यांनी भरलेला डावा हात बाजुला फांदीवर ठेवलेला तर काळेभोर मोकळे केस उजव्या खांद्यावरून पुढे घेऊन उजव्या हाताने त्यांना कुरवाळत होता आणी ते केस इतके लांब होते की फांदीवरुन पाण्यात पोहोचलेले...
" शेवटी सापडलास ना....."

तीचा आवाज कानावर पडताच अनिल डोळ विस्फारून पाहु लागला तशी तीनं गर्रर्रर्रर्रर्र कन 180° कोनात मान फिरवली तसा तीचा पांढराफेट चेहरा पाहुन अनिल जोरात ओरडला आणी मागे कोसळताच तीच भयान हास्स चौफेर घुमल....
इssssss हीsssss हीssssss असा आवाज त्याच्या कानाचे पडदे फाडु लागला... दुस-याच क्षणात तीन विहीरीत उडी घेतली... विहीरीपासुन पाच सहा फुट जमीनीवर पडलेला अनिल धडधडत्या काळजान हे सगळ पहात होता... भीतीन तो तसाच रांगत मागे सरकत होताच की अचानक त्या विहीरीतुन कोणीतरी बाहेर येत असल्यासारख वाटु लागल.. 'कदाचीत ते भुत, ते पिशाच्च वर येतय मला न्यायला . ते वर यायच्या आत पळायला हव...'
तो रांगत धडधडत उठुन धावणार तोच त्याला जाणवल की आपले पाय कोणीतरी त्याचे पाय घट्ट पकडुन धरले असल्याच जाणवल... त्याच्या पायांवर ती पकड घट्ट असली तरी त्या पांढ-या पडलेल्या हातांवरील सडलेल ओघळणार मांस पाहुन पोटात जस ढवळून आलेल... आज माझा मृत्यु निश्चीत होणार  असच काहीस त्याच्या मनात आल... सर्व अंगावर भीतीन काटा ऊभा राहीला.  थरथरत्या नजरेन त्यान खाली पाहील आणी उरली सुरली ताकतही निघुन गेली... झटक्यासरशी त्याचे पाय मागे खेचताच ते जमिनीवर आपटला.. गवतावरून रांगत, सरपटत पुढ सरकण्याचा त्याचा प्रयत्न निष्फळ ठरत होता... ते हात त्याला विहीरीत खेचत होतो.. जिवाच्या आकांतान ओरडत बाहेर पडण्याच्या प्रयत्नात हाताच्या मुठीत येणार गवत उपसुन वर येत होत... पन ते हात त्याला फतफटत  वेगाने आत नेत होते.. पुढ सरकण्याचा प्रयत्न करत त्यान किंचीत मान तिरकी करत मागे पाहील आणी  एक आर्त किंकाळी त्याच्या तोंडातुन बाहेर पडली...दुस-याच क्षणी त्याला सर्रर्रर्रर्रर्रर्रर कन फरफटत विहीरीत नेल...  तशी पुन्हा सर्वत्र निरव , गुढ शांतता कायम झाली...

*****

'काय झालय.....?'
' दारू जास्त प्यायला होत वाटत..'
' हो.. पन दारूचा वास तर येत नाही....'
' ही जागा बेकार आहे राव....'
लोकांची कुजबूज सुरूच होती..

" ए बाजुला सरका...कोणी फोन केला होता..आणी कुठ आहे डेड बॉडी...??"
एका करड्या पुरषी आवाजान सारेच सावध झाले.. एक धिप्पाड , निमगोरा आणी उंच पोलिस कान्स्टेबल चालत पुढे आला.. तसा गर्दीतुन एकजन पुढ आला..
" नमस्कार साहेब... मीच केला होता.."

"हम्म..... ती बाईक ...?"

" याचीच असेल साहेब..."
तसे कॉन्स्टेबल त्याच्या जवळ जात खिशात लायसन , ओळखपत्र सापडते का पाहु लागले तोच...
'सायब.... ते जीत्त हाय वाटत.....'
तसे कॉन्स्टेबल उभे राहीले...
अनिलचे डोळे उघडता उघडत नव्हतेपन त्यातुनच आजुबाजूची कुजबूज मात्र ऐकू येत होती. डोक तर जड झालेल जस डोक्यावर एखादा मोठा दगड वाहुन नेतोय. अंगालाही आता किंचीत संवेदना जाणवत होत्या... कोणीतरी तोंडावर पाणी मारल तसा झटकन जागा होत अनिल उठुन बसला...

" मी.......मी... जीवंत आहे...."
त्याच्या तोंडुन पहील हेच वाक्य बाहेर पडल..

" होय .... तु जीवंतच आहे ... म्हणजे मरायला आला होतस काय..?"
कॉन्स्टेबल रागातच म्हणाले.
To be continue.
click here Next part  

Story writer- sanjay kamble

ही स्टोरी तुम्हला कशी वाटली ते आम्हला कॉमेंट बॉक्स मध्ये नक्की सांगा 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share