चुलीवर यवड तांदुळ शिजवुन आमास्नी खायाला दे.. मजे आंगात वाइस ताकत यईल...आजनं
रस्ता लय दुर हाय."
रस्ता लय दुर हाय."
त्या म्हातारीने तांदुळ घेतले आणी चौघांकडे एक कटाक्ष टाकला, तसा हानमा
म्हाणाला
म्हाणाला
"अग म्हातारे, खरच किती घाबरतीयास जीवाला.. जरा पाणी दे ... "
ती काहीच न बोलता झोपडीत मागे फिरली आणी प्यायला पाणी देऊन झोपडीत परतली..
चौघेही बाहेरच्या अंगणात विश्रांतीसाठी आडवे झाले .. शुभ्र टपोर चांदण
झाडांच्या पानावर सांडलेल, अगदी त्या झोपडीबाहेर शेणान सारवलेल्या अंगणात
चांदण्याचा सडा पसरलेला... आणी भिकाजी आणी शिरपा गप्पा मारण्यात गुंग होते तर
एव्हान हानमा चा डोळा लागलेला पन गणपत च्या पोटात मात्र भुकेने गोळा उठत
होता..
ती काहीच न बोलता झोपडीत मागे फिरली आणी प्यायला पाणी देऊन झोपडीत परतली..
चौघेही बाहेरच्या अंगणात विश्रांतीसाठी आडवे झाले .. शुभ्र टपोर चांदण
झाडांच्या पानावर सांडलेल, अगदी त्या झोपडीबाहेर शेणान सारवलेल्या अंगणात
चांदण्याचा सडा पसरलेला... आणी भिकाजी आणी शिरपा गप्पा मारण्यात गुंग होते तर
एव्हान हानमा चा डोळा लागलेला पन गणपत च्या पोटात मात्र भुकेने गोळा उठत
होता..
बराच वेळ झाला पन आजी बाहेर आली नव्हती.. न रहाऊन गणपत उठला आणी भात
शिजला का ते पहायला निघाला... त्यान कवाडाच्या फटीतुन आत पाहील तर जुने पुराने
कपडे दोरीवर लटकत होते. कोप-यात एक जिर्ण आणी ठिकठीकानी छिद्र पडलेली लाकडी
पेटी होती त्या छिद्रातुन ऊंदीर बिनदीक्कीत ये जा करत होते...
अंगणात बसलेला शिरपा लांबुन गणपत ला अस आत डोकावुन पहाताना न्याहाळत होता. पन
काही न बोलता तो गणपतच्या हलचालींवर नजर ठेवत होता.. अचानक आत पहाता पहाता
गणपत खाली कोसळला... टाचा घासत रांगत तो मागे मागे सरकण्याची केवीलवाणी धडपड
करू लागला. तसा भिकाजी धावत त्याच्या जवळ गेला . गणपत ला ऊठवण्याचा प्रयत्न
करू लागला पण त्याला जागेवरून उठता येत नव्हत... डोळ्यात जबर भिती दाटलेली तर
दातखिळी बसल्याने तोंडातुन शब्द फुटत नव्हते. तो वारंवार त्या कवाडाकडे बोट
करत मागे मागे सरकत होता.. शिरपा न गणपतच्या कमरेत हात घातला आणी उभ करुन
अंगणात नेल पन अजुनही त्याची वाचा गेली होती..
भिकाजी हळुच त्या कवाडापशी गेला आणी आत डोकाऊन पाहील तसा त्याच्याही चेह-याचा
रंग उडाला. क्षणात त्याचा घसा कोरडा पडला... अंग घामान भिजल आणी काळीज छाती
फाडुन बाहेर पडते की काय अस धडधडु लागल... त्याची नजर आत एके ठिकानी स्थिरावली
होती.. चुलीवर एका काळ्या मळकट भांड्यामधे भात रटरट आवाज करत उकळत होता. ती
म्हातारी चुली शेजारीच बसलेली. काळे पांढरे मोकळे सोडलेले केस पाठीवर पसरलेले
होते. आपल्या सुरकुतलेल्या हाताच्या लांबसर बोटांनी चुलीच्या मागे ठेवलेला
दिवा तीनेे उचलुन त्याच्या पिवळसर प्रकाशात उकळत असलेला भात पाहीला.. तो भात
पहाताना दिव्याच्या प्रकाशात तीचा अर्धवट सुरकुतलेला चेहरा आणी लांब बाकदार
नाक आणी बारीक पातळ ओठ खुपच भयान दिसत होत त्याहुन भयान तीचे मोठ विस्फारलेले
डोळे जे खोबण्यातुनही विद्रुप दिसत होते.. तीन आपली नजर तशीच त्या भांड्यात
रोखलेली , रटरटणा-या भाताच्या भांड्यातुन वाफा बाहेर पडतच होत्या तीन आपला
उजवा हात त्या उकळत्या भांड्यात घातला तसा एक वाफेचा भपका वर उठला... त्या गरम
पोळणा-या भाताचा एक मुटका तोंडात टाकला.. तीच्या सुरकुतलेल्या हाताला
खोपरापर्यंत भाताची शिते चिकटली होती. म्हातारीन आपल्या हातावर डसलेली ती शिते
पाहीलीत आणी तोंडाचा जबडा हळुवारपणे उघडताच तोंडातुन काळीकुट्ट जीभ वळवळत
बाहेर आली आणी जसा बेडुक मटमट करत चिटपाखर जिभेने टीपतो तशी हातावरची शिते
जिभेने चटचट करत टीपु लागली..
भिकाजी डोळे विस्फारून हे पहात होता तोच पुढचे आक्रीत घडले. चुलीतील जाळ
वाढवण्यासाठी तीन आपले पाय त्या चुलीत सरकवले.. चर्रर्रर्रर्रर चर्रर्रर्रर
करत तीचे लाकडासारके पाय खाली पेटत होते तर वर त्या भांड्यात भात उसळु लागला
आणी भांड्यात हात घालुन ती खाऊ लागली....
हे अमानवीय दृष्य पाहुन कुणाच्याही काळजाची थरकाप उडाला असता...
शिजला का ते पहायला निघाला... त्यान कवाडाच्या फटीतुन आत पाहील तर जुने पुराने
कपडे दोरीवर लटकत होते. कोप-यात एक जिर्ण आणी ठिकठीकानी छिद्र पडलेली लाकडी
पेटी होती त्या छिद्रातुन ऊंदीर बिनदीक्कीत ये जा करत होते...
अंगणात बसलेला शिरपा लांबुन गणपत ला अस आत डोकावुन पहाताना न्याहाळत होता. पन
काही न बोलता तो गणपतच्या हलचालींवर नजर ठेवत होता.. अचानक आत पहाता पहाता
गणपत खाली कोसळला... टाचा घासत रांगत तो मागे मागे सरकण्याची केवीलवाणी धडपड
करू लागला. तसा भिकाजी धावत त्याच्या जवळ गेला . गणपत ला ऊठवण्याचा प्रयत्न
करू लागला पण त्याला जागेवरून उठता येत नव्हत... डोळ्यात जबर भिती दाटलेली तर
दातखिळी बसल्याने तोंडातुन शब्द फुटत नव्हते. तो वारंवार त्या कवाडाकडे बोट
करत मागे मागे सरकत होता.. शिरपा न गणपतच्या कमरेत हात घातला आणी उभ करुन
अंगणात नेल पन अजुनही त्याची वाचा गेली होती..
भिकाजी हळुच त्या कवाडापशी गेला आणी आत डोकाऊन पाहील तसा त्याच्याही चेह-याचा
रंग उडाला. क्षणात त्याचा घसा कोरडा पडला... अंग घामान भिजल आणी काळीज छाती
फाडुन बाहेर पडते की काय अस धडधडु लागल... त्याची नजर आत एके ठिकानी स्थिरावली
होती.. चुलीवर एका काळ्या मळकट भांड्यामधे भात रटरट आवाज करत उकळत होता. ती
म्हातारी चुली शेजारीच बसलेली. काळे पांढरे मोकळे सोडलेले केस पाठीवर पसरलेले
होते. आपल्या सुरकुतलेल्या हाताच्या लांबसर बोटांनी चुलीच्या मागे ठेवलेला
दिवा तीनेे उचलुन त्याच्या पिवळसर प्रकाशात उकळत असलेला भात पाहीला.. तो भात
पहाताना दिव्याच्या प्रकाशात तीचा अर्धवट सुरकुतलेला चेहरा आणी लांब बाकदार
नाक आणी बारीक पातळ ओठ खुपच भयान दिसत होत त्याहुन भयान तीचे मोठ विस्फारलेले
डोळे जे खोबण्यातुनही विद्रुप दिसत होते.. तीन आपली नजर तशीच त्या भांड्यात
रोखलेली , रटरटणा-या भाताच्या भांड्यातुन वाफा बाहेर पडतच होत्या तीन आपला
उजवा हात त्या उकळत्या भांड्यात घातला तसा एक वाफेचा भपका वर उठला... त्या गरम
पोळणा-या भाताचा एक मुटका तोंडात टाकला.. तीच्या सुरकुतलेल्या हाताला
खोपरापर्यंत भाताची शिते चिकटली होती. म्हातारीन आपल्या हातावर डसलेली ती शिते
पाहीलीत आणी तोंडाचा जबडा हळुवारपणे उघडताच तोंडातुन काळीकुट्ट जीभ वळवळत
बाहेर आली आणी जसा बेडुक मटमट करत चिटपाखर जिभेने टीपतो तशी हातावरची शिते
जिभेने चटचट करत टीपु लागली..
भिकाजी डोळे विस्फारून हे पहात होता तोच पुढचे आक्रीत घडले. चुलीतील जाळ
वाढवण्यासाठी तीन आपले पाय त्या चुलीत सरकवले.. चर्रर्रर्रर्रर चर्रर्रर्रर
करत तीचे लाकडासारके पाय खाली पेटत होते तर वर त्या भांड्यात भात उसळु लागला
आणी भांड्यात हात घालुन ती खाऊ लागली....
हे अमानवीय दृष्य पाहुन कुणाच्याही काळजाची थरकाप उडाला असता...
आधीच थोडा भित्रा गणपत या दृष्यान पुरता हादरून गेला. शिरपान त्याच्या तोंडावर
पाणी मारल तशी त्याची वाचा आली. डोळ्यात, चेह-यावर दाटलेल्या भितीला दहशतीला
मोकळ करण्यासाठी त्यान जोराची आरोळी ठोकण्यासाठी तोंड उघडल तस भिकाजी न त्याच
तोंड दोन्ही हातानी दाबुन धरल..
पाणी मारल तशी त्याची वाचा आली. डोळ्यात, चेह-यावर दाटलेल्या भितीला दहशतीला
मोकळ करण्यासाठी त्यान जोराची आरोळी ठोकण्यासाठी तोंड उघडल तस भिकाजी न त्याच
तोंड दोन्ही हातानी दाबुन धरल..
"भिका.. त्याच ताँड का दाबुन धरलयास..आन गनप्या, काय झालय... यवडा का
भ्यालास...?"
शिरपाच्या या प्रश्नाला भिकाजीन दबक्या आवाजात उत्तर दील.
" सांगतो... पर आधी हीतन नीगायच बगा... शिरप्या त्या पिशव्या घे मी गनप्याला
सावरतो... या वाटन सरळ निगायच.. आनं एक.... माग वळायच न्हाय... (बाजुला पाहात
म्हणाला.) त्या हानम्याला उठीव.."
गणपत ला घेऊन भिकाजी झपाझप पावल टाकत निघाला तर पिशव्या खांद्यावर लावत शिरपा
दबक्या आवाजात हानमा ला उठवू लागला..
भ्यालास...?"
शिरपाच्या या प्रश्नाला भिकाजीन दबक्या आवाजात उत्तर दील.
" सांगतो... पर आधी हीतन नीगायच बगा... शिरप्या त्या पिशव्या घे मी गनप्याला
सावरतो... या वाटन सरळ निगायच.. आनं एक.... माग वळायच न्हाय... (बाजुला पाहात
म्हणाला.) त्या हानम्याला उठीव.."
गणपत ला घेऊन भिकाजी झपाझप पावल टाकत निघाला तर पिशव्या खांद्यावर लावत शिरपा
दबक्या आवाजात हानमा ला उठवू लागला..
" ये हानम्या.. आरं ये... लेका उठ की..."
डोळ चोळतच हानमा जागा झाला..
" काय र....भात शिजला व्हय..."
" व्हय .. आणं सपला बी... आरं काय तरी इपरीत वाटतय , लवकर चल.."
डोळ चोळतच हानमा जागा झाला..
" काय र....भात शिजला व्हय..."
" व्हय .. आणं सपला बी... आरं काय तरी इपरीत वाटतय , लवकर चल.."
क्षणाचाही विलंब न लावता चौघे समोरच्या वाटेने जंगलात जिवाच्या आकांताने धावत
सुटले, कोणी काहीच बोलत नव्हत , त्या किर्रर्रर्र वाटेने सर्व आपला जीव
वाचवायला धावत होते. ती झोपडी मागे मागे पडु लागली आणी दिसेनाशी झाली...
काट्याकुट्यातुन वाट काढत भिकाजी सर्वात पुढ होता, गणपत आणि हानमा ही घाबरट
मंडळी मधे तर धाडशी शिरपा सर्वात मागे होता. ही वाट कुठ जातेय हे कोणालाच ठाऊक
नव्हत ... पन आपला जीव त्या सैतानाच्या हवाली करुन एक भयान क्रुर मरण कोणालाच
नको होत..
सुटले, कोणी काहीच बोलत नव्हत , त्या किर्रर्रर्र वाटेने सर्व आपला जीव
वाचवायला धावत होते. ती झोपडी मागे मागे पडु लागली आणी दिसेनाशी झाली...
काट्याकुट्यातुन वाट काढत भिकाजी सर्वात पुढ होता, गणपत आणि हानमा ही घाबरट
मंडळी मधे तर धाडशी शिरपा सर्वात मागे होता. ही वाट कुठ जातेय हे कोणालाच ठाऊक
नव्हत ... पन आपला जीव त्या सैतानाच्या हवाली करुन एक भयान क्रुर मरण कोणालाच
नको होत..
*****
बराच वेळ झाला तरी बाहेरची कसलीच हलचाल जाणवत नव्हती... झोपडीच लाकडी कवाड
बाजुला होताच कर्रर्रर्रर्र्रर कर्ररिरर्रर्र्र आवाज त्या निरव शांततेत घुमला
तशी आपल्या पांढ-या पडलेल्या भुवया आकसत ती म्हातारी बाहेर आली पन बाहेर कोणीच
दिसत नव्हत ... तीचा सुरकुतलेला चेहरा क्रुर होऊ लागला आणी बाहेर कोणीच नाही
हे पाहुन ती चवताळुन उठली... आकाशाकडे पहात तीन एक कर्णर्कश्य हास्य केल तशी
झाडांवर उलटी लटकणा-या वटवाघळांचा एक मोठा झुंड आकाशात झेपावला... तीच भयंकर
हास्य दुरवर असुनही त्या निरव शांततेमुळ या चौघांच्या कानावर आल तसा
त्यांच्याही काळजाचा थरकाप उडाला...
बाजुला होताच कर्रर्रर्रर्र्रर कर्ररिरर्रर्र्र आवाज त्या निरव शांततेत घुमला
तशी आपल्या पांढ-या पडलेल्या भुवया आकसत ती म्हातारी बाहेर आली पन बाहेर कोणीच
दिसत नव्हत ... तीचा सुरकुतलेला चेहरा क्रुर होऊ लागला आणी बाहेर कोणीच नाही
हे पाहुन ती चवताळुन उठली... आकाशाकडे पहात तीन एक कर्णर्कश्य हास्य केल तशी
झाडांवर उलटी लटकणा-या वटवाघळांचा एक मोठा झुंड आकाशात झेपावला... तीच भयंकर
हास्य दुरवर असुनही त्या निरव शांततेमुळ या चौघांच्या कानावर आल तसा
त्यांच्याही काळजाचा थरकाप उडाला...
धावताना वाटेतील वाळलेला पाला पाचोळा पायाखाली येईल तसा त्याचा
सळसळनारा आवाज काळजात दाटलेली भीती आणखीनच दाट करत होता... त्यातच रात्रीच्या
त्या भिषण वातावरणात घुं घुं करत सुटलेला वारा जणु एखाद्या अमानवीय शक्तीच्या
आधिन असल्यासारखा त्या चौघांवर नजर ठेवत होता... पन आपला जीव वाचाव यासाठी
चौघा मित्रांची धडपड सुरू होती.. पुढ धावत होते पन कोणीतरी त्यांच्या मागे
येत होत ... तीतक्याच वेगाने धावत , पन त्याच्या पायांचा आवाज सामान्य वाटत
नव्हता. जस एखाद हिंस्त्र श्वापद चार ऐवजी आपल्या दोनच पायांवर चालत याव तसच
हे जाणवत होत... ते अगदी जवळ आल होत.. सर्वात मागे राहीलेल्या शिरपाला आपल्या
मागे असलेल्या त्या अमानविय ताकतीची जाणीव झाली होती.. पन मागे पाहुन चालणार
नव्हत. धावायच होत फक्त समोर दिसणा-या त्या पायवाटेवरून.. श्वास वाढलेला , अंग
घामान भिजलेल. डोळ्यात मरणाची भिती अगदी स्पष्ट झळकत होती
सळसळनारा आवाज काळजात दाटलेली भीती आणखीनच दाट करत होता... त्यातच रात्रीच्या
त्या भिषण वातावरणात घुं घुं करत सुटलेला वारा जणु एखाद्या अमानवीय शक्तीच्या
आधिन असल्यासारखा त्या चौघांवर नजर ठेवत होता... पन आपला जीव वाचाव यासाठी
चौघा मित्रांची धडपड सुरू होती.. पुढ धावत होते पन कोणीतरी त्यांच्या मागे
येत होत ... तीतक्याच वेगाने धावत , पन त्याच्या पायांचा आवाज सामान्य वाटत
नव्हता. जस एखाद हिंस्त्र श्वापद चार ऐवजी आपल्या दोनच पायांवर चालत याव तसच
हे जाणवत होत... ते अगदी जवळ आल होत.. सर्वात मागे राहीलेल्या शिरपाला आपल्या
मागे असलेल्या त्या अमानविय ताकतीची जाणीव झाली होती.. पन मागे पाहुन चालणार
नव्हत. धावायच होत फक्त समोर दिसणा-या त्या पायवाटेवरून.. श्वास वाढलेला , अंग
घामान भिजलेल. डोळ्यात मरणाची भिती अगदी स्पष्ट झळकत होती
क्रमशः
Next part
Next part
story by sanjay kamble
